Pijn aan mijn hoofd, rug, buikspieren en keel. Daar moet ik de afgelopen dagen mee zien te leven met als klap op de vuurpijl het verliezen van mijn stem. Verkoudheid zou je denken maar niets is minder waar. Voor de zoveelste keer op een rij heb ik bronchitis.
Bronchitis lijkt ontzettend veel op een verkoudheid maar qua gevoel is het vervelender dan dat. Het is namelijk een ontsteking van de bronchiën, dit is een vertakking in je longen. Er zit dus een virus in mijn longen wat mijn lichaam eruit probeert te krijgen. Hierdoor moet ik ontzettend veel hoesten.
Omdat ik vaak dezelfde opmerkingen hoor, ga ik in dit artikel uitleggen hoe het nou voelt om bronchitis te hebben. Iets anders dan de fashion, beauty en lifestyle artikelen die jullie van me gewend zijn maar dit is iets wat momenteel ontzettend speelt in mijn leven. Daarnaast ben ik het zat, en waarschijnlijk meerdere ‘bronchitispatiënten’, om elke keer uit te moeten leggen dat het niet een kwestie van overdrijven.
Ik ga zo goed mogelijk proberen te vertellen hoe ik dit ervaar. Het kan uiteraard zijn dat anderen die ook bronchitis hebben gehad het anders ervaren.
Uitputting
Het begon bij mij op vrijdag. Heel onschuldig maar al snel werd het heel heftig, zoals elke keer. In eerste instantie lijkt het op een vervelende verkoudheid. Het hoesten wordt steeds heftiger en voor ik het weet hang ik boven de wc. Nee, niet van de misselijkheid maar omdat de bacteriën maar niet uit mijn lichaam willen. Vaak volgt hierop een zware nacht met weinig slaap. Rond de nachtelijke uurtjes wordt het hoesten namelijk nóg wat erger en komt benauwdheid om de hoek kijken. Super vervelend als je met meerdere in één huis woont of wanneer je de volgende dag naar school/werk moet. Want niet alleen het wakker blijven sloopt je, maar ook het hoesten.
Daardoor ben ik op dag drie al helemaal gesloopt. Vooral dit keer want het is heftiger dan ooit. Het hoesten zorgt ervoor dat mijn hoofd, keel, rug en buik ontzettend veel pijn gaan doen. Deze spieren worden dan namelijk gebruikt. Hierdoor kan mijn lichaam na drie dagen al niet meer hoesten. Wanneer ik het probeer lukt het niet, want mijn lichaam heeft die kracht niet meer. Dit gaat gepaard met ontzettend veel tranen van uitputting en pijn. Aan de ene kant is dat goed want zodra ik niet kuch, kan mijn keel weer wat genezen. Toch blijven er momenten dat het hoesten overwint.
Aanstellerij
‘Elles, hoest eens wat zachter’, ‘Je stelt je echt aan’, ‘Probeer nou eens minder te blaffen’, dit zijn reacties die ik vaak krijg wanneer ik bronchitis heb. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Deze opmerkingen maken me boos want het is niet hetzelfde als een verkoudheid. Ja, je neus raakt verstopt en je hoest ,maar dat is de enige overeenkomst. Het is net of je lichaam je verplicht om zo hard mogelijk en zo veel mogelijk te hoesten om die bacterie eruit te krijgen. Ik probeer de hele dag niet diep in en uit te ademen want hierdoor krijg ik elke keer een aanval. Er is geen ontkomen aan. Op een gegeven moment voelt het alsof je keel aan het zeuren is om te hoesten door te piepen en samen te knijpen. Hoe gek het ook klinkt. Als ik minder luid kon hoesten dan had ik dat wel gedaan.
Hoe zien mijn dagen er nu uit?
Ik zit op het moment van schrijven op dag vier. Vanaf het moment dat ik het heb, neem ik vooral veel medicijnen zoals ibuprofen of temazepam. Dit helpt me om erdoorheen te komen. Daarnaast heb ik vandaag van de dokter nieuwe pufjes gekregen maar persoonlijk merk ik daar weinig van. Mijn eetlust is helemaal verdwenen. Het enige wat ik makkelijk naar binnen krijg zijn ijsjes, thee met honing en keelsnoepjes. Momenteel probeer ik zoveel mogelijk ‘rustige’ momenten te gebruiken om te slapen.
Met antibiotica gaat het binnen een paar dagen weg maar ik heb dat al te vaak gebruikt. Daarom moet ik het dit keer op een natuurlijke manier laten verdwijnen. Het duurt ongeveer twee weken voordat het genezen is maar het hoesten kan nog wel weken doorgaan.
Omdat ik ook nog school heb, wat voor mij belangrijker is, weet ik niet of de aankomende weken veel artikelen online komen. Ik vond het schrijven van dit artikel al lastig met barstende koppijn.
Liefs,
Elles
Praat mee: